Dyszka po raz pierwszy

A ty w ogóle kiedyś przebiegłaś 10km? Może nie dasz rady? - te dwa zdania popłynęły z ust mojego męża w zeszłym tygodniu. No tak, do tej pory dychy nie przebiegłam, max. to było około 9 km w wolnym tempie ale czułam, że ten 1 km różnicy nie zrobi. Że dam radę.

Wczoraj moj plan początkowy zakładał dołączenie do grupy PUMA z Biegiem Miast ruszającej spod Pomnika Kopernika o 19:00. Niestety matka -Polka musiała zawieźć dziecko na trening i nie było szansy, żeby tam zdążyć.
Sprowokowana zatem podszeptami męża postanowiłam zrobić wreszcie test (w końcu Biegnij Warszawo już za 2 tygodnie!). Założyłam buty treningowe, wybrałam nudną jak flaki z olejem pętlę 5km koło domu i z zamiarem zdublowania jej ruszyłam.  Chciałam pobiec na ok. 80% moich mozliwości czyli nie zajechać się ale utrzymać takie tempo, żeby żadna rozmowa nie była możliwa. Tempo, jakie wydaje mi się że mogłabym mieć w biegu na czas. Gdzieś tam w myślach majaczyła mi liczba 50 minut.
Po pierwszej piątce zegarek wskazywał 26 min - słabo. Początek faktycznie był kiepski, ale rozkręcałam się. Musiałam 2 razy zwolnić i zbluzgać szczekającego burka, który wyglądał jakby chciał mnie ugryźć, ale potem przyspieszałam. Gdzieś na 9 km, wiedziałam że muszę przycisnąć i plan się ziści.  Miałam jeszcze zapas.

Ok 300 metrów przed metą zaświeciły z tyłu światła i obok mnie przyhamował mąż wracający do domu:
- Oszalałaś? Dlaczego biegasz tu po ciemku?  
- Nie przeszkadzaj, właśnie kończę swoją pierwszą dychę! - wysapałam.
Przy mecie-latarni zegarek wskazał - 50 min i 12 sek. :-)))

PS. A moje główne spostrzeżenie to, że bez picia da radę, ale trzeba się dobrze przygotować żołądkowo przed biegiem, żeby walczyć z czasem a nie perystaltyką ;-)