o nogach lekkich jak piórko

W ramach mini-projektu mostowego na pierwszy ogień wzięłam miasto nocą z Mostu Siekierkowskiego, żeby przy następnych biegach przesuwać się z biegiem Wisły na północ. Co prawda miły widok i powietrze psuły mi trochę pędzące samochody, ale "city by night" miało swój pewien urok.

Przypomniałam sobie słowa Ewy z Ortorehu, która stwierdziła, że moje adidasy treningowe są "za ciężkie" dla mnie i założyłam tym razem na nogi startówki z różowiutką jak świnka podeszwą - Nike Lunaracer. Biegałam w nich już wcześniej ze 2-3 razy, ale odczucia mialam takie sobie - że mało pod stopą, że nie tak mięciutkie i że nie dla pronatorów. Skutkiem tego przeleżały parę miesięcy w szafie.

Teraz dałam im drugą szansę (odkąd okazało się że nie jestem pronatorem, hi hi) i po minucie biegu zrozumiałam, że mam na nogach dwa brylanty *. Biegło mi się tak lekko, że prawie frunęłam, chociaż byłam po całym dniu. Ale prawdziwą różnicę odczułam przy mini-sprintach. Takie przebieżki robię zwykle po 2/3 dystansu i z reguły idzie mi to ciężko. Tego wieczoru rozpędzałam się naprawdę nieźle i tylko zdrowy rozsądek kazał mi przechodzić do truchtu, bo mogłabym tak pędzić i pędzić.
Może dorosłam do tych butów przez parę m-cy treningów, może to w głowie coś mi się przestawiło, a może po prostu miałam dobry dzień... nie wiem. W każdym razie wiem, że będę zakładać je od tej pory na każdy start i na co któryś trening. Moja kuchenna waga pokazała że ważą 180 g, a adidasy treningowe 330 g!

*Wbrew pozorom nie jest to tekst reklamowy :)