Lokomotywa w Falenicy

"Biegnie i sapie dyszy i dmucha, żar z rozgrzanego jej brzucha bucha" - tak bym podsumowała dzisiejsze zawody w Falenicy. Ostatnie w tym sezonie i trzecie dla mnie. 

Nie załapałam się na medal z powodu opuszczenia edycji lutowej, ale nic to, nie o medal chodziło. 

Ostatnio pisałam, że źle się dzieje w państwie duńskim. Pełen oddech jest na wagę złota, bo z powodu nawrotu astmy głównie lecę na półoddechu próbując rozpaczliwie napełnić płuca życiodajnym tlenem. 

Tak też było i dzisiaj. 

Ogólnie to były jednak bardzo fajne zawody. Zabrałam się na nie z Krasusem, który nie dość, że mnie zgarnął po drodze, to jeszcze zającował, chociaż nie ustalaliśmy wymaganego tempa (miało oscylować wokół 5:30). Walnęłam w domu przed wyjściem 2 strzały z Ventolinu licząc, że zapewni mi to luz w oskrzelach, ale niestety rurki się poszerzyły tylko z lekka. Jeszcze nigdy tak się nie zasapałam na tych 21 podbiegach. 

Ogólnie jednak napędziła mnie wola walki i migające mi przed oczami kolorowe skarpetki Krasusa, który z różnych względów (w tym ochrona kontuzjowanej kostki i nabiegana rano życiówka na piątkę) odpuścił swoje tradycyjne hipertempo i relaksacyjnie mi towarzyszył z prędkością 5:34 min/km. Jego obecność zdopingowała mnie do tego, żeby cisnąć ile się da, i poza jednym stopem po akcji "ciemność, ciemność widzę" biegłam ile sił w nogach, a właściwie w płucach.

Finisz nastąpił w tempie 4:15 i wbiegłam na metę po 52:38 min. wg mojego Garmina.  Jak się potem okazało była to, o ironio, życiówka. Jeszcze nigdy tak ciężko nie było mi wdrapywać się na górki na trzecim kółku. Próbowałam stabilizować oddech na płaskim po zbiegu, ale czasem nie starczało dystansu. W końcu jednak jak widać dupa w troki została wzięta i wynik jest. Nie zachwyca, ale jest. 

Nowością był dla mnie powrót z buta do domu. Ustalony przez Planodawcę trening zakładał dziś łącznie 26 km, więc uznałam, że sieknę to zaraz po zawodach, póki jest w miarę spinka i a na nogach buty. Oj, początek był ciężki. Do nóg z ołowiu, swoje dołożyła pogoda momentami chłoszcząc mnie po ryju poziomym deszczem i wiatrem. "Co ja tu k... robię" - zastanawiałam się na środku jakiejś zadupiastej drogi z fruwającymi od wiatru liśćmi i śmieciami.

Ostatecznie plan jednak zrealizowałam miotając się po lesie i po 13 km (a łącznie robiąc 26,3 km) dotarłam do domu, chociaż końcowa prosta była koszmarem. Dziś mieliśmy mocny wiatr z zachodu, więc jak się można domyślić, prowadziła ona właśnie na zachód. Raz mnie normalnie postawiło w miejscu, bo nie dało się biec. 

Nie wiem czy dzisiejszy dzień da jakiś efekt treningowy, ale ogólnie to padłam po biegu i trochę czasu zabrał powrót do żywych. I rozmyślania, czy ja jednak dam radę dobiec do mety maratonu w kwietniu.