Samotny wojownik

Wcale nie chciałam dawać tytułu "Samotny Wojownik", bo w sumie to po co ten patos, skoro sprawa nie jest patetyczna, ale tak jakoś wyszło i zostało. Po prostu sobie rozmyślałam ostatnio, jak to w pojedynkę osiągamy nasze biegowe cele.

Oczywiście nie każdy samotnie. Są biegacze towarzyscy, są biegacze stadni. Są tacy co rzucą hasło na Fejsie "Kto ze mną pobiega?" i zaraz zbiera się grupka chętnych. Jeszcze inni trenują tylko z klubem i samotność długodystansowca to dla nich abstrakcja. Mają grupowe, roześmiane fotki z biegów, obozów, itd

Biwak biegowy z obozybiegowe.pl - super sprawa, raz mi się zdarzyło :)

Jednak większość biegaczy, których znam, to fajterzy i fajterki solo - czasem z wyboru, czasem z musu. Ja też chętnie bym więcej biegała z ludźmi, ale że na stole mam plan pod maraton skrojony pode mnie, to ciężko mi się dostosować do innych albo oczekiwać dostosowania.

Bo o kompromis trudno, gdy w grę wchodzi konkretny cel. Można biegać z kumplem, ale gdy kumpel planuje życiówkę o 15 minut lepszą niż my, na treningu trudno za nim nadążyć (i zresztą nie ma to sensu). Można z koleżanką, ale jeśli dziewczyna biega od niedawna, to szkoda ją zniechęcać kilometrażem albo zmuszaniem do galopu. Z moim małym klubem biegowym brykam po lesie tylko w niedzielne poranki. Z mężem sporadycznie się da pobiegać, ale on ma swój plan, a ja swój. I tak to zostaję sama na placu boju.

Spojrzenie za okno, ciemność - wychodzę w noc, ruszam, zaciskam zęby, wydyszane "ja pierdolę" po 10-tym interwale odbija się echem od pustej alejki. W zasadzie to grzęźnie nawet gdzieś pod nosem, bo po co tak soczyście kląć, skoro nikt nie słyszy. Co najwyżej przechodząca obok starsza pani z pieskiem rzuci z oburzeniem "No proszę, niby biegacze tacy porządni. A tu co? Zwykła żuleria i tyle".

Lecę dalej, na horyzoncie nieznany biegacz albo biegaczka - chwila zjednoczenia, współdzielenia emocji - "Tobie też kolego deszcz zacina w twarz i może też już masz dość. Fajnie, że cię widzę. Walczymy". Na zewnątrz widać tylko szybkie machnięcie ręki, wymianę spojrzeń, która nie przekaże tych myśli, ale przez chwilę robi się człowiekowi lepiej.

Wracam do domu po 15 km w narastającym tempie. W pokoju siedzą dzieci.  - Zagajam, że się wykończyłam, ale w sumie czuję się super, itd. Dziecko otwiera buzię, czekam... ciekawe, co powie - Mamo, jest coś do jedzenia? ... 

Idę pod prysznic, rozciągam pospinane mięśnie i siadam przy biurku podzielić się wrażeniami z treningu z kimś, kto zawsze chętnie przyjmie każdy szczegół mojej harówki. Po kablu płyną więc informacje do Run-loga czy Endomondo. A, zapomniałabym, jest jeszcze mój blog - internetowy pamiętnik. No i facebook. 

Oczywiście są też chwile, gdy jestem częścią stada - zawody. Otacza mnie milczący, przesuwający się do mety tłum. Odgłos kroków, oddechów, potem radość, uściski, piątki i fotki na mecie - uwielbiam to.

A najlepsza impreza biegowa to sztafeta - totalny team spirit i wielka radość z walki dla drużyny. Tu pierwszy Ekiden "Blogaczy" 

Ale na co dzień jestem samotnym wojownikiem. Czasem śmieję się do siebie w biegu, a czasem zaciskam zęby, rzucam bluzgi i walczę nie oglądając się na nic i na nikogo. Ty też?