Boli Cię biodro? - Przeczytaj o słabej dupie historię całkiem krótką

Zazwyczaj na przełomie ostatnich miesięcy publikowałam raporcik z moich przygotowań do ultra. Do kwietnia wszystko szło znakomicie. Zasuwałam jak mały zając po polu marchewek. Pierwsza setka na Istrii poszła mi naprawdę spoko i z dumą odnotowałam po niej brak zakwasów.

Byłam dumna, szczęśliwa i pełna jak najlepszych planów i wizji na THE RACE czyli czerwcowe Lavaredo Ultra Trail. Byłam... do tygodnia po Istrii, kiedy to poszłam biegać. Jak w połowie treningu rozbolało mnie biodro, tak do początku maja nie przestało.  Jak to? Skąd ból, skoro pokonałam bez problemu 108 km?  

(Rozwiązanie zagadki jest na końcu)

W każdym razie był to wkurzający ostry ból jakby na brzegu talerza biodrowego, w miarę punktowy i dający się we znaki nawet przy szybkim marszu. Po mocnym rozciąganiu bolało też niżej, na górze bocznej strony uda.

- Najpierw był etap skruchy: Taka byłaś dumna z siebie babo, że przestałaś się rolować i rozciągać po ultra, to teraz masz. Co Ty sobie myślałaś? 

- Potem był etap nadziei, że przyspieszone i bardzo intensywne rolowanie z rozciąganiem pozwoli nadrobić to co stracone i w końcu ból puści. Jeździłam na wałku, chyba nawet jakiś maraton na nim zrobiłam. Rozciągałam jak szalona zdrewniałe mięśnie i ścięgna. Pan fizjoterapeuta był grany (rozciągać! rolować!) Pan masażysta też był grany. Igły w dupie były grane. I co? Nie dość że podczas tych zabiegów bolało mnie jak diabli, to jeszcze nic to nie dawało.  Owszem przez jakiś czas było super, ale potem ból wracał. 

Kolejny był więc etap głupoty: rozbiegam to! Jak boli to znaczy że żyję! Ultrasi są ze stali, a ultraski z tytanu! Zaliczyłam więc parę treningów w terenie, podczas których bioderko nie dawało już tak w kość, ale.. chyba się przyzwyczajałam po prostu, że po lewej stronie mojego ciała jest niehalo. W każdym razie postępów nie było i w końcu postanowiłam przestać kopać się z koniem. 

Nastąpił etap zdrowego rozsądku - poszłam do ortopedy, głównie po skierowanie na diagnostykę, bo uznałam, że czas, aby ktoś zajrzał do mojego wnętrza, a konkretnie do biodra. 

RTG wykazał tylko zmiany w spojeniu łonowym, poza tym bez odchyleń. 

USG za to... tu pojawiły się konkrety: Entezopatia mięśnia pośladkowego wielkiego i rotatorów biodra. Ente co? Ano zapalenie przyczepów tych mięśni. Oprócz tego powiększona kaletka krętarza z wysiękiem, czyli generalnie tu też stan zapalny. Dalsze rozciąganie na siłę było jak widać bezcelowe. 

Czy skapitulowałam? Zalałam się łzami i przerzuciłam na szachy? Jeszcze nie. Płynnie przeszłam do etapu nadziei 2.0 czyli etapu leczenia. 

Po pierwsze fizykoterapia - ultradźwięki i jonoforeza z ketonalem 

Po drugie - luz czyli zero biegania, rolek i schodów 

Po trzecie dostałam zielone światło na basen i orbitrek

No i tak sobie nie biegam (podobno do 20 maja), odwiedziłam po latach prawdziwa siłownię z żelazem, lustrami i damską szatnią, gdzie muszę sobie koniecznie zrobić selfie z dzióbkiem, jak już osiągnę brazylijski poślad, bo na selfie z fitness klubu oprócz dzióbka musi przecież być wypięty poślad.        

Najbardziej mnie jednak męczyło jedno pytanie. Skąd ten ból i czy nie wróci jak zacznę znów biegać? Odwiedziłam więc jeszcze jednego fizjo, z Medicoveru i przypadkiem trafiłam na kogoś, kto wreszcie mi rzucił w twarz brutalną prawdę, dotarł do sedna i podał przyczynę tego, że taka kulawa ze mnie ultraska jest.
Pan Fizjoterapeuta Ogarnięty stwierdził, że tak na prawdę to chyba jednak mam problem z pasmem biodrowo-piszczelowym (bo nie zawsze musi boleć przy kolanie). A potem kazał zrobić testowo jedno ćwiczonko (unieść miednicę leżąc z nogą wyprostowaną do góry). Wystarczyło i pan Fizjoterapeuta Ogarnięty wydał wyrok - BARDZO SŁABE MIĘŚNIE POŚLADKOWE!  

Oburzyłam się. To zniewaga! Nie może być! - ćwiczę 3 razy w tygodniu, biegam w terenie, robię podbiegi. Okazuje się że to wszystko za mało. Może wystarczyłoby to do biegania rekreacyjnego, ale ultraska musi mieć dupę ze wspomnianego tytanu. A jak się robi ćwiczenia nieprecyzyjnie (tak robiłam), to te mięśnie wzmacniają się na pół gwizdka. Liczą się detale (stopa zadarta i te sprawy). Dostałam więc nowy instruktaż i nakaz ćwiczenia pośladkowych wielkich i średnich codziennie. Jak nie wzmocnię, to prędzej czy później zabawa z pasmem zacznie się od nowa! 

Moje ćwiczenia na wzmocnienie pośladków (robię 3 serie po 20 powt.)

1.    Odwodzenie biodra w leżeniu bokiem – nogi proste
2.    Chodzenie na boki z nogami wokół których wiążę gumę 
3.    Unoszenie miednicy do góry z jedną nogą uniesioną 
4.    Deska z naprzemiennym unoszeniem prostej nogi do tyłu, tzn. w górę 
4.    Wykroki w marszu
6.    Przysiad na jednej nodze z zejściem na krzesło i wstaniem z niego 

Ewentualnie modyfikacją tego są te ćwiczenia (pobrane ze Strength Running): 

Tutaj jest też film instruktażowy do kilku spośród tych ćwiczeń - już kiedyś go zamieszczałam, ale niestety o nim zapomniałam

No dobrze, a wątpliwość kołacząca się być może w waszych głowach - jak można przebiec solidne ultra z takim pośladowym deficytem? 

Ano można. Człowiek to taka machina, że kompensuje sobie niedobory. Ja słabe pośladki kompensowałam prawdopodobnie silnymi dwugłowymi czy tam innymi mięśniami nóg i jakoś to łatanie dawało radę. Tylko powoli prowadziło do kontuzji, bo słabe pośladki zaburzały pracę pasma biodrowo-piszczelowego, które z kolei zaczęło bojkotować i trzeć o kaletkę. No a gdy pasmo trze o torebkę kaletki, to robi się stan zapalny. Im więcej tego ruchu, tym dla zapalonej kaletki gorzej. 

Więcej na temat skąd mi się wziął ból biodra i jaki ma to związek ze słabą dupką znajdziecie w tym oto bardzo fajnym i trafnym artykule: ROZWIĄZANIE ZAGADKI DYWERSYJNEJ DZIAŁALNOŚCI SŁABEJ DUPY  

|

Tak więc moi drodzy, wałek nie jest zawsze zbawieniem na nasze spięte poślady, pasma i łydy. Zbawieniem jest mocna dupa! I moja taka będzie! I zabiorę ją w nagrodę na Lavaredo! Howgh!