Górale z nizin

Pobiec Rzeźnika będąc mieszkańcem Bieszczad, a pobiec go prowadząc na co dzień życie na wysokości 78 m. npm to dwie zupełnie inne bajki.  

fot. Bartosz Rzemek (http://polskabiega.sport.pl)

"Żeby biegać po górach, to trzeba biegać po górach" - mówią. Łatwo im powiedzieć. Żeby chociaż dali raz na miesiąc ze 3 dni urlopu albo na wachę, co by te 800 km dojazdu i powrotu z treningu sfinansować. My, mieszkańcy miast i wsi, tak czasem płaskich, że aż wklęsłych nie mamy lekko w temacie treningów pod biegi górskie. Ale czy jesteśmy skazani na sukcesy tylko na asfalcie ewentualnie w podmiejskich lasach  i obstawianie środka stawki lub tyłów w trail i ultramarathonach? NIE!

Cepry bywają górą!

Trzeba przyznać, że naprawdę jest to budujące. Oczywiście ciężka praca to nie wszystko, liczy się jeszcze talent i genetyka, ale dwa poniższe fragmenty wywiadów pokazują, że nie-górale potrafią nieźle namieszać w biegach górskich i to tych najwyższej, najbardziej prestiżowej kategorii. 

Pierwszym jest Gediminas Grinius, Litwin zamieszkały obecnie w Szczecinie, który w tym roku był piąty w 168-kilometrowym The North Face® Ultra-Trail du Mont-Blanc®! 

foto by P. Dymus (http://team.inov-8.com/)

Fragment wywiadu (www.magazynbieganie.pl):

- W Szczecinie trenujesz na jednej górce robiąc na niej pętle - jak często jeździsz w góry, żeby szlifować technikę biegania w trudnym terenie. 

- To zależy, np. przed Transgrancanarią w ogóle nie byłem w górach... 

(...) 

Jeśli przygotowuję się do biegu górskiego, staram się robić więcej treningów w górach, to znaczy na mojej jednej górce."

Kurtyna...

Drugi to Artur Jabłoński, który wygrał w czerwcu tego roku Bieg Wierchami na dystansie 28,5 km. 

fot. http://www.runningfestival.pl/

Fragment wywiadu (www.runningfestival.pl):

"Na zawody w Rytrze Robert Faron i Daniel Wosik przyjechali w roli faworytów, a nie wygrali. Szyki pomieszał im „góral nizinny”. Jak przygotowujesz do startów w górach?

Mam trzy tereny, na których trenuję. Są to Łazienki Królewskie – tam ćwiczę ze swoimi podopiecznymi. Można tam przećwiczyć podbiegi. W niedziele wybieramy się do Starej Miłosnej i tam zaliczamy dłuższe crossy. Byliśmy też w Falenicy. To jest tak naprawdę wszystko. W górach byłem dwa razy, ale jeszcze na początku roku. W tym raz na weekend." 

No, cóż, zakładam, że mimo wszystko obaj panowie jednak trochę trenują w prawdziwych górach, ale wygląda na to że naprawdę nie powinnam się tłumaczyć że "ja z miasta, a tu sami górale", jeśli na biegu górskim mi nie pójdzie.  Po prostu trzeba zapierniczać na tych naszych pagórkach, ile wlezie, uzupełniając to oczywiście różnymi innymi jednostkami treningowymi pod szybkość (interwały, tempówki) i wytrzymałość  (długie wybiegania), a efekt może przerosnąć nasze oczekiwania. Oczywiście byłoby przezajebiście zamienić mieszkanko nieopodal stacji metra i centrum handlowego na krytą gontem chatę z widokiem na rozbłyskujące w słońcu Tatry. Niektórzy decydują się na taki ruch - np. niesamowita Olga autorka bloga "Biegam w górach", która przeniosła się do Zakopanego i często publikuje na FB fotki ze swoich górskich treningów. Widoki na treningach ma rewelacyjne, a wyniki jeszcze lepsze, bo łyka te tysiące w pionie góra - dół parę razy w tygodniu. 

Mi pozostaje tylko pomarzyć o tym, ale na co dzień po prostu brać się do takiej roboty treningowej, jaką mogę wykonać w tym małym punkciku na kuli ziemskiej, który jest moim stałym miejscem zamieszkania. 

Jestem żółtodziobem, mam za sobą do tej pory dwa biegi górskie na prawie identycznym dystansie czyli w Rytrze na 28,5 km i w Komańczy na 29 km. Do obu szykowałam się w pocie czoła i robiłam to głównie w mieście. Ok, udało mi się treningowo odwiedzić góry, ale nie te prawdziwe drapiące niebo swoimi ostrymi szczytami. Mówię o Górach Świętokrzyskich - oddalonych od Warszawy zaledwie o 250 km. Zaledwie? No cóż, w porównaniu z Karkonoszami to naprawdę miejscówka na jednodniowy wypadzik. Taka parugodzinna wycieczka przez Pasmo Swiętokrzyskiego Parku Narodowego może być fantastycznym treningiem pod śmiganie w wyższych partiach, chociażby w kwestii zaprzyjaźnienia się z blotem na trasie :) 

Na co dzień jednak, podobnie jak Artur Jabłoński mam swoją Falenicę i 120-metrowe podbiegi na piaszczystej wydmie, Agrykolę w Łazienkach, a także naprawdę przebogatą kolekcję innych podbiegów na Skarpę Wiślaną w Warszawie, z których już nie raz układałam sobie wycieczkę biegową zaliczając je wszystkie po kolei. Mam też schody - do  wyboru do koloru - od tych w blokach gdzie można zaliczyć w 20 min. zgon robiąc np. 10 pięter 10 razy, do schodów plenerowych, też rozsianych gęsto po Warszawie.

 No i na końcu, mam fitness club, albo po prostu własny dywan i kawałek pokoju, w którym mogę z lubością tonąć we własnym pocie wymyślając sobie mordercze treningi "na nogi". 

Przyda się też rower górski, którego ustawienie na niskiej kadencji i zabranie na miejskie podjazdy też może stać się fajnym punktem górskich treningów. To mi właśnie kiedyś poradziła Ulrike Fuhrmann, swego czasu szósta w triathlonowych mistrzostwach świata na Hawajach, a obecnie zapalona uczestniczka imprez typu adventure race. "Chcesz mieć mocne nogi, rób podjazdy na góralu".   

Dlatego jestem pełna nadziei, że mimo bycia mieszczuchem mam szanse osiągnąć w przyszłym roku to, co sobie wymarzyłam. Na tegorocznych biegach górskich poszło mi całkiem nieźle, więc jeśli znowu tak ładnie popracuję, a nawet trochę więcej popracuję, to marzenia mogą się spełnić.  Konieczny jest jeszcze tylko jeden cholerny warunek: MUSI BYĆ ZDROWIE :)       

A Wy jakie macie miejskie metody treningowe na górskie biegi?