O Holender, ale fajny bieg czyli moja relacja z Rotterdam Marathon 2014

No to wróciłam z kraju rowerów i tulipanów (oraz innych produktów zielarskich). Co prawda nie na rowerze i z różą zamiast tulipana, ale też z pięknym medalem za swój drugi maraton.

42 kilometry w nogach - powinnam chyba napisać, ze było ciężko, że umierałam. Jednak nie umierałam. Biegło mi się w miarę lekko, cieszyłam się chwilą, tłumami kibiców przy trasie i naprawdę, dzień "po" byłam bardzo daleka od klimatów z filmu The day after the Marathon.

Trzecie piętro w górę i nazad - done zaraz po maratonie! Podbiec bo miga zielone - no problem, biegłam. Kurka, chyba się oszczędzałam za bardzo w tym Rotterdamie. 

Zanim opiszę, jak to było na tych czterech dyszkach (bo tak to podzieliłam w głowie), parę słów o przygotowaniach. Przygotowywałam się bez opieprzania przez 4 miesiące. Jeśli nie było ważnego powodu (jak choroba), nie opuszczałam żadnego treningu. Miałam super trenera (dalej tego samego), który mnie szykował jak konia wyścigowego ;-) i wspierał zdalnie. No i robiłam dużo treningów jakościowych - podbiegi, BNP, tempa oraz tłukłam oczywiście spokojne kilometry (razem 859 km od początku grudnia). 

I co z tego wszystkiego wynikło? Wróćmy do Rotterdamu.

"Biforek" 
Udało mi się zwalczyć pokusę i nie zwiedzać tego pięknego miasta w przeddzień maratonu. Wiem, że to okazja, bo nie co dzień się tu bywa, a architektura i te kanały takie fajne, ale najważniejsze były nogi i ich komfort, więc odpuściłam turystykę idąc tylko na Expo po pakiety.

Za to żołądek dostał swoją porcję makaronu razowego i najlepsze ponoć lody w Holandii o smaku holenderskich Stroopwafel czyli wafli z karmelem. Jak dodać do tego super towarzystwo mojej kumpeli Eli mieszkającej w Rotterdamie, a także Krasusa, Magdy, Renaty i dwóch nowych koleżanek z Polski, to naprawdę można to uznać za perfekcyjny wstęp do maratonu. 

Tak więc właśnie przygotowana i naładowana energią ruszyłam 13 kwietnia na trasę.

Dyszka nr 1  

Wcisnąwszy się do sektora E, czekam na startowy jebut z armaty. Nie wiem, albo ja głucha na starość jestem, albo te armaty jakieś ekologiczne porobili, bo jebutu nie ma, a w każdym ja nie słyszę. Ruszam przed siebie z tłumem. Jeszcze chwilę wcześniej udaje mi się wzruszyć przy chóralnym śpiewaniu "Walk on, walk on, you will never walk alone". Rotterdam nie Liverpool, ale i tak czuję się w tej chwili zjednoczona z tymi wszystkimi ludźmi wokół mnie.

Początek jak zwykle na masówkach ciasnawy (w końcu 10,5 tys. ludzi), ale biegnie się fajnie. Grzeje też fajnie w czarną koszulkę, hehe. Na szczęście słońce się w końcu lituje i chowa, żeby przeczekać maraton za chmurkami, dzięki czemu pogoda jest za 10 punktów, nie licząc lekkiego wiatru. 

Kontroluję tempo i ogólnie rzecz biorąc rozkręcam się oglądając sobie miasto i plecy biegaczy. Po drodze po raz pierwszy zaliczamy tunel, który niestety ignoruję, ale mój Garmin wręcz przeciwnie. Początek ściemy tempowo-czasowej. 

Dyszka nr 2 

Nadal fajnie, nudy nie ma, bo trzeba kontrolować nadgarstek z odczytami. Trochę dziwi mnie tempo 5:15 skoro biegnę na 5:17, ale ok, myślę sobie, jestem zajebista i zaginam czasoprzestrzeń. O ironio! O mózgu - gdzie jesteś? 

Kibiców tłumy. Hasło tego maratonu to "Together we beat the distance" i powiem Wam, że faktycznie ten maraton robimy "tugeza". Biegacze plus energia kibiców dają w efekcie turbo napęd. Nie przeszkadza mi to, że nie rozumiem ich gardłowych, przepełnionych literą "h" zagrzewek do boju - czuję, że mnie wspierają.

Kibice walczą o miejsce przy barierkach ;-)

Pod koniec drugiej dyszki słyszę "puk, puk". O, to puka pan Prawy Achilles. Hm, zupełnie jak rok temu. Przepraszam, nikogo nie ma w domu, proszę przyjść jutro. Staram się ciut inaczej stawiać stopę. O dziwo po 2 kilometrach dobijania się Pan Achilles zrezygnowany odchodzi i nie wraca, uff!

Żel SiS Go zjedzony na 15-tym nie robi rewolucji w żołądku. Na wszelki wypadek nie piję za dużo - 2-3 łyki wody na każdym punkcie, a reszta na twarz, głowę i kark. Wielbię pomysł z kubeczkami, które mają gąbkowe pokrywki z otworem - człowiek się nie zalewa, nie dławi i jeszcze może z gąbki wodę wycisnąć na łeb. Boski i bosko prosty patent!

Dyszka nr 3

Na 30-tym czuję już, że zaczyna się właściwy maraton, szczególnie jak widzę po drugiej stronie drogi "ścigaczy", którzy zaraz przetną linię 40-tego kilometra. Dla mnie jeszcze konkret kawałek, a Krasus już pewnie blisko mety - myślę sobie. Z żywej wstęgi biegaczy co chwilę zaczynają na boki odpadać "skurczowcy". Biegnie biegnie i nagle ciach - postój, chwyt za udo, grymas na twarzy i rozpaczliwe rozcieranie. 

Ściano, gdzie jesteś? Czy staniesz mi na drodze? Biegnę i myślę, że chyba nie może być za pięknie. Rok temu ściany nie było, ale podobno prawie zawsze jest, więc pewnie zaraz i mnie sieknie. Jednak nie - kilometry mijają bezboleśnie w zakładanym tempie. 

Różowe plecy i białe podkolanówki to ja!

Dyszka nr 4 

Na 33-cim playlista podkręca mi tempo do 4:55. Hola! Prr! Opanuj się kobieto, bo zapłacisz za to drogo. Zwalniam i dalej ciągnę po 5:15-5:17. Tak jak kazali. Koło 36-37 km lekko zwalniam, ale czując, że łapie mnie zmęczenie postanawiam szukać sobie teraz koleżanek. Najpierw biegnę tuż za dziarską na oko 50-tką - jednak mijam ją po 2 kilometrach. Potem dopadam jakąś siksę, ale szybka jest skubana - ucieka mi. Czas na różową koszulkę "Glamour" - biegniemy ramię w ramię. To pomaga.
- No to co, może ostatnie 7 km szybciej  - pytam sama siebie?
- Eee, przecież idziesz jak po sznurku - opaska z międzyczasami zgodna ze stoperem i oznakowaniami na trasie. Nie szalej,  bo jeszcze się spalisz przed metą.
- Oka, to grzeję planowo.
Przyspieszam tylko do 5:13-5:15. Nie jestem niestety świadoma, że z mojego stopera wyparowało sporo sekund w tunelach i pod jednym wiaduktem. Na 40-tym kilometrze w słuchawkach wybucha Oda do Radości. Tak, ta Oda. Co za timing! To i wielka tablica z liczbą 40 dodają mi energii.  

Na 41-szym jest taka energia tłumu, że dostaję jeszcze większego kopa. Ostatni pełny kilometr lecę po 4:44 - skąd siły?! Szpaler ludzi, w oddali majaczy napis FINISH. Oda się kończy, włącza się nagrany metronom - z melomanki zamieniam się w robota, w automat. Cyk, cyk, lewa, prawa, lewa, prawa. Kadencja na 180. Zasuwam w kierunku czerwonej bramy. 

Nakładka czyli 195 metrów 

Moje tempo rośnie do 4:38. Ciśnij babo! Zaraz postój, potem będzie woda, wino, obiadek, prysznic. Push your body to the limit! Wpadam na metę - koniec! Przebiegłam swój drugi maraton. 

Wyjaśnienie zagięcia czasoprzestrzeni  - czyli dać babie garmina z autopauzą 

Po wstępnej euforii i radości z wyniku 3:42:50 na garminie szukam potwierdzenia w oficjalnych danych. A tam 3:43:34. Eeee? WTF? 

Wieczorem przy pysznym winie i słynnych holenderskich frytkach z majonezem (tak!), Krasus wyjaśnia moją zagwostkę - Pewnie ci się w tunelach włączała autopauza? Ano włączała. No to masz odpowiedź. Stoper się stopował i 40 sekund szlag trafił. Niby to nic, ale wkurza, jak wiem, że miałam zapas na przyciśnięcie na ostatnich paru kilometrach, żeby jednak złamać te 3:43. No, ale jest nauczka na przyszłość. Na razie poprawiłam życiówkę o 7 minut. I czuję, że bardzo poprawiłam w ciągu tego roku swoją moc i wytrzymałość. Jestem szczęśliwa.

"Afterek" czyli parę przemyśleń PO
Maraton sam się nie pobiegnie. Można się spontanicznie i na fali mody biegowej rzucić na ten dystans, ale wtedy po 20 kilometrach euforii przychodzi proza i groza sytuacji, a po 30-tym zostaje już tylko pytanie "kiedy ku..wa koniec tego hardkoru?"
Jeśli jednak ostro poharujesz przez parę miesięcy, szanse na sukces i dobry bieg są o wiele większe. 

Podsumowując mój maraton, mogę powiedzieć, że pobiegłam go prawie idealnie - z głową, co prawda humanistyczną, bo technologie mnie przerosły, ale za to rozegrałam strategicznie cacy i utrzymałam w miarę równe tempo przez całą drogę. No i w przeciwieństwie do zeszłego roku - nie było bólu brzucha po trzech żelach, nie było bólu nóg, żadnych otarć ani bąbli.

Relaksik na lawecie.  W ręku róża od organizatorów, choć bardziej holenderski byłby chyba tulipan :)

Teraz chwila relaksu i żeby nie było pustki, już niedługo ruszam z projektem nr 2 - Bieg Sokoła 6 czerwca 2014 r. To też będzie coś - mój pierwszy górski bieg! A we wrześniu może spróbuję usłyszeć przed startem Sen o Warszawie i pobiec w tunelu pod Wisłostradą bez autopauzy. Może :)

Foto: E. Boniuk i ja :)