Na tydzień przed (drugim) maratonem

Rok temu zawsze służący radą kolega Andrzej powiedział mi, że pierwszy maraton to luz, bo dopiero przed drugim wiadomo, jak to boli. Przede mną drugi maraton - za tydzień. 

Czy już wiem, jak to boli?  Na pewno wiem jak boli brzuch, bo to mnie właśnie dopadło na trasie maratonu Orlen w 2013 roku. Czy dał mi w kość żel z kofeiną wzięty na 30-tym kilometrze, czy nadmiar płynów pobieranych na punktach? Nie wiem, w każdym razie już wiem, jak się biega ze skrętem kiszek. I zapewniam, że da się biec. 

Co do bólu nóg, skurczy czy problemów oddechowych, to miałam farta i wszystko zadziałało jak trzeba. Może byłam dobrze przygotowana, a może nie dałam z siebie wszystkiego, ale udało mi się zrobić założony czas czyli 3:50, a kto wie co by było, gdybym przychojraczyła i postanowiła przyspieszyć wbrew założeniom. 

Kurcze, za 7 dni będzie już po wszystkim i w zasadzie tego posta mogłoby nie być, ale szkoda mi clue mojego sezonu załatwić jednym wpisem. No więc parę słów o moim przyszłym maratonie w Rotterdamie (gdzie mam nadzieję dotrę, o ile nie wybuchnie wulkan na Islandii, który mi już raz pokrzyżował wspinaczkowe plany wyjazdowe ("Państwo do Barcelony? Przepraszam, ale lot jest odwołany. Zapraszamy na górę do stanowiska, gdzie mogą Państwo przebukować bilety"). Tu przebukować nie ma po co :) 

Tempo na Rotterdam niby jest ustalone, ale jeszcze nie co do sekund (decyzja zapadnie w czwartek po naradzie). W grudniu plan był bardziej ambitny, jednak po fatalnym lutym i zjeździe formy musiałam przesiąść się na niższego konika. Ale będę walczyć :) 

Mogę mieć wpływ na swoje zmęczenie, na odżywianie i picie. Na pogodę (wiatr, deszcz), na kontuzję (tfu! tfu!) i inne czynniki zewnętrze nie poradzę, więc pobiegnę tak dobrze, jak będę mogła.  

Czy się boję? 

No co wy, jestem fearless Ava ;-) Bardzo podbudowało mnie długie wybieganie sprzed tygodnia i tak sobie myślę, że to jest własnie jego główne zadanie. Dać biegaczowi/biegaczce pewność siebie - zrobiłam 34 km to 8 kaemów więcej też sieknę - głowa rejestruje ten fakt i od razu lepiej się nastawia. 

W zasadzie te 42 km to nie jest jakiś morderczy dystans. Teraz, w dobie Ironmanów, ultra-traili-de wielka góra i innych 100 godzinnych wyciskaczy ostatnich soków z biegaczy, zwykły maraton po płaskiej ulicy wydaje się wyzwaniem zdecydowanie mniejszym. Jednak wielkim wyzwaniem jest pokonanie go szybko, na życiówkę, bez przerwy na marsz, masowanie nogi, kibel, resta na krawężniku czy inne nadprogramowe rozrywki. I w tym sensie jest trudny, bo ważna jest logistyka i złoty środek. 

Pić, ale na tyle dużo, żeby się nie odwodnić, a zarazem na tyle mało, żeby nie szukać toi-toia. 

Jeść, ale na tyle dużo, żeby mieć energię, a zarazem na tyle mało, żeby nie skręciło kiszek. 

Przebierać nogami, ale na tyle szybko, żeby dobiec w wymarzonym czasie, a zarazem na tyle wolno, żeby się nie spalić na początku i nie pierdyknąć nosem w "ścianę" na 3/4  dystansu. 

Skupić się na zadaniu, ale na tyle mocno żeby zrealizować plan, a zarazem z takim luzem, żeby nie zatracić radości biegu i nie zgubić "tej chwili".

ZŁOTY ŚRODEK! 

Zatem to czego się trochę boję, to czy ogarnę całą tę logistykę i znajdę "środek", ale tak poza tym to cieszę się jak dziecko na to wydarzenie. Będzie strzał z armaty na starcie (BUM!), będzie piękny most na trasie, będzie międzynarodowo i w ogóle wszystko nowe dookoła. Dlatego właśnie nie chciałam biec w tym roku Orlenu, chociaż przypada tego samego dnia i dojazd na start zająłby mi 15 minut. Chciałam nowego, chciałam, żeby mnie to motywowało do mozolnych zimowych treningów. I tak było! Teraz już tylko pozostaje dobrać się do wisienki! 

Ekscytacja rośnie z dnia na dzień, przede mną już tylko 3 lekkie treningi, koszulki startowe w końcu ustaliłam (na żar starą "życiówkową" bez rękawów, na chłodek Smashing Pąpkinsowy t-shirt), muszę też dokupić izotoniczne żele SiS Go, które mi bardzo podeszły (limonkowy - mniaaam!), no i w piątek nie spóźnić się na samolot. 

Będziemy w kontakcie :)