Bieg dla jaj (wielkanocnych)

Bo na śniadanie wielkanocne trzeba sobie zasłużyć :)

Jak pogodzić 30 kilometrów planowego wybiegania przed maratonem ze śniadaniem wielkanocnym, które tradycyjnie w mojej rodzinie obchodzimy w Zuzanowie - małej mazowieckiej wsi, gdzie stoi domek letniskowy mojej ciotki? Hmmm, a może by tak na to śniadanie dobiec?

Logistyczne rozwiązanie tego problemu było następujące: w sobotę zawozimy na wieś (na dwa samochody) dzieci oraz odświętny odzień do przebrania po biegu. Jeden samochód zostaje na miejscu, żeby było czym  wrócić do chaty następnego dnia, a sami dojeżdżamy w niedzielę rano do Józefowa i stamtąd kicamy 32 kilometry na świąteczne śniadanko.  Rodzina co prawda pukała się w głowę, mama sugerowała porzucenie pomysłu "bo ma padać śnieg", ale biegacze nie mazgaje, a Orlen coraz bliżej.

W sumie padło 32,4 km w średnim tempie 5:49/km, z przyspieszeniem do startowego czyli 5:30 na odcinku 27-29 kilometr, i końcówką w naprawdę ciężkich warunkach - śnieg, błoto, dziury. Jak na załączonym obrazku, brr -

W kontekście tego co nastąpiło po południu czyli "śniegowa klęska żywiołowa" mozna powiedzieć, że mielismy farta z pogodą.

Rano kiedy biegliśmy było całkiem przyjemnie, owszem coś tam sypało i wiało z boku, ale jeszcze lajtowo. Biegliśmy wzdłuż drogi szybkiego ruchu z poboczem, które miejscami zanikało i stawało się pofałdowanym, nierównym pasem ziemi. Parę godzin później taki trening byłby męczarnią, albo w ogóle byśmy się poddali. Z miłych wydarzeń warto odnotować dwa. Po pierwsze  fakt, że po biegu z czystym sumieniem mogłam wtrząchnąć czekoladowego mazurka i milionkaloriową paschę.  Po drugie lubię pana w Saabie (biegacz pewnie jakiś), który mijając nas na trasie najpierw głośno zatrąbił, a potem wystawił przez okno kciuk do góry. Czyli... mieliśmy doping i kibica ;)

Co do strat pobiegowych to owszem jest zmęczenie i pobolewa tu i ówdzie (wczoraj wieczorem strasznie bolały mnie przywodziciele) ale bez tragedii. Żadnych grubszych strat nie zanotowałam. Na 12-tym otworzyłam płynny cytrusowy żel Agisko, którym udało mi się kompletnie zalać w biegu, grr, a przy tym był OHYDNY. Nie polecam. Na 22-gim za to zjadłam Isogel z kofeiną i tu już było OK. Smaczny, z wygodnym otwarciem, no i chyba dał kopa bo na 27-mym kilometrze czułam duży zapas przy przyspieszeniu (chwilami tempo było 5:19) i biegło się super. Tętno średnie całego biegu: 146 bpm.

Wnioski: oczywiście tempo 5:48 a 5:30 to ogromna różnica. Nie wiem, czy dam radę utrzymać zakładane przez Planodawcę TM przez 42 kilometry (liczę na adrenalinę startową :). Wydaje mi się jednak - teraz po zrobieniu tych 32,4 km, że jakoś te brakujące 10 km urobię.  Najwyżej wolniej, ale do mety powinnam dać radę dotrzeć.  Za tydzień próba di generale czyli przebiegam pierwszą część trasy Orlenu aż do Rosoła (ok. 27 km), bo chcę zrobić te 2 podbiegi maratońskie, a szczególnie interesują mnie Podgrzybki na końcówce :)