Poukładana?

Bo ty masz tak wszystko poukładane - powiedział kolega.

Gadka była o bieganiu, planie treningowym, diecie i różnych takich rzeczach, które sobie planuję, a potem robię. I  których... jestem może niewolnikiem (tak sobie pomyślałam przez chwilę).

Mało spontanu, dużo reżimu,

mało nagród, dużo wyrzeczeń.

Czy to dobra droga? O złote gacie walczę, o jakieś trofea? Kasę? Sławę i chwałę (w postaci tych 10 lajków na fejsie i 3 komów pod postem)?

Lubię biegać i tyle. Równie dobrze mogłabym więc nie rezygnować z flaszki wina w przeddzień treningu, siedzieć po nocach oglądając kolejne sezony seriali zamiast grzecznie kłaść się po 23-ciej. Jeść co mi się podoba. Mogłabym olać współpracę z trenerem, masaż przeciążonych mięśni, zapisywać się na biegi spontanicznie i jeszcze bardziej spontanicznie w nich startować z myślą - jakoś to będzie, a jak będzie ciężko, to sobie najwyżej pomaszeruję.

Tylko że tak nie robię, bo nie chcę albo może nie umiem. Szykuję się jak na wojnę na te biegi. Moje podejście do startu w zawodach jest spontaniczne jak regulamin korzystania z biblioteki publicznej. 10 stałych punktów - zieeew! Realizuję plan treningowy z prawie aptekarską precyzją i wieczorami, mimo że padam z nóg, grzecznie się rozciągam.

Mam swój reżim, który sama sobie narzuciłam i bez którego czułabym się gorzej. Trochę tak jak dziecko, które musi mieć stały rytm, żeby się nie zagubić w chaosie dnia.

Ja wiem - każdy jest inny. Jedni dobrze czują się w takim kieracie, inni za nic w świecie nie zmuszą się do kija i marchewki, bo to odbiera im całą radość z robienia tego, co lubią. Albo ponad tym całym sportowym hajem stawiają swoją strefę komfortu. Pytanie, kto lepiej na swoim podejściu wychodzi. Chociaż w sumie na to pytanie nie da się odpowiedzieć, bo każdy ma też inne cele.

 Spontaniczny biegacz dajmy na to wymięknie w połowie maratonu, ale po chwili rozczarowania, skupi się na pięknych widokach dookoła i marszem dotrze do mety - szczęśliwy. Spontaniczny biegacz pobiegnie 10 km gorzej niż rok wcześniej, ale w ogóle się tym nie przejmie, bo tak naprawdę jakie znaczenie ma 10, 30 czy nawet 90 sekund?

Biegacz "poukładany" będzie za to robić wszystko, żeby osiągnąć cel i mieć progres. Widoki, atmosfera, ta cała otoczka są owszem miłe, ale tak naprawdę liczy się.... wynik?

Nie, nie sądzę żeby to był tak naprawdę wynik zapisany w kilku cyferkach. Raczej liczy się to, na ile zrealizowany został plan. Na ile udało się zrobić wszystko, żeby osiągnąć cel i usunąć przeszkody, które mogłyby ten plan zawalić.

No dobra - chyba się zaliczam bardziej do tych drugich. Mam poukładane. Lubię swoją karteczkę z planem i biblioteczny rytuał przedstartowy - daje mi to poczucie kontroli. Może gdybym była samorodnym talentem biegowym, który pyka w tygodniu po maksymalnie 25 kilosów, a potem na zawodach trzaska imponujące życiówki, miałabym gdzieś plany. Ale ja czuję, że muszę swoje wybiegać, żeby był postęp. I ponieważ mozolnie wybieguję, to szału ni ma, ale jakiś tam postęp jest.

Zaszło mi jednak to "poukładanie" usłyszane od kolegi za skórę jak drzazga i trochę uwiera. Wiadomo, poukładany to nudny. Fajnie być szaloną i trochę spontaniczną :) 

Ale czy ja jestem tak naprawdę poukładaną osobą? W niedzielny poranek zamiast spać, wyrywam do lasu zrobić 20 km, bo prostu to lubię. Bez racjonalnych podstaw zapisuję się na zawody, gdzie będzie trzeba przebiec ciągiem 78 km po górach, chociaż dopiero 2 tygodnie temu przebiegłam po nich po raz pierwszy 43. Zapominam o obowiązkach rodzinnych, domowych (o, to wczoraj było zebranie w szkole?), bo akurat robię trening. Lubię skręcać w nieznane zakamarki i gubić się tam biegnąc. Może nie jestem jednak taka poukładana. 

A jak jest z wami?