"Are you all in?" czyli biegaczka zdemaskowana

Wróciłam dziś z treningu, spojrzałam w lustro i mój czerwony jak u Rudolfa nos powiedział mi, że czas na nowego posta. To nie będzie miły post. I dla niektórych kobiet to nie będzie post zachęcający do biegania. No ale cóż, albo jesteś "all in" albo liżesz ciastko przez szybkę.

fot. materiały prasowe adidas

Urocze biegaczki, prawda? 

"Chcesz tak wyglądać - wskakuj w buty biegowe" zdają się krzyczeć reklamy producentów ciuchów i butów sportowych. Ale nie dajmy się zwieść. Biegaczka to nie chłopiec (znaczy się dziewczynka) z plakatu, a życie to nie je bajka.

Jeśli spodziewasz się, że tak będziesz wyglądać wracając do domu z długiego wybiegania albo dajmy na to półmaratonu - zapomnij.

Po pierwsze, technologie technologiami, a człowiek jak się pocił tak się poci. Biegaczka po długim i intensywnym biegu fiołkami nie pachnie. Od uroczej biegaczki po prostu troszkę jedzie - w końcu się kobita napracowała tłukąc te kilometry. Zdarzyło mi się stać w sklepie w kolejce po wodę po treningu i tak... rozumiałam te spojrzenia i krok w tył pani z siatką. Miałam tylko nadzieję, że strój i buty biegowe jakoś mnie usprawiedliwiają.

Druga sprawa to fryz i "ą fas". Fryz jest z reguły albo zmierzwiony i to nie w stylu top haircut design, ale raczej w klimatach typu pierun w mietłe strzelił, tudzież, w razie biegania w czapce, po jej zdjęciu mamy upocony hełmofon z włosów, elegancko przyklejony do czaszki. Poniżej czachy błyszczy zaś i to bynajmniej nie na skutek serum rozświetlającego czerwona i zmordowana biegiem facjata. Czasem z elementami charakteryzacji w postaci smug z tuszu, który ups....miał być wodoodporny.

Czy biegaczka uśmiecha się promiennie po biegu? Oczywiście. Chyba że akurat nie za bardzo może, bo wymiotuje. Pamiętam opóźnienie o 15 minut wręczenia nagród po biegu, bo koleżanka, która dobiegła druga i na finiszu dała z siebie wszystko oraz jeszcze więcej, przez kwadrans po prostu męczyła się robiąc zwrotkę pod płotem. To się nazywa pobiec na maksa.

Ok, jesteśmy po treningu w domu, a więc czas pod prysznic. Po zdjęciu wszystkich kolorowych warstw okazuje się że tu i ówdzie są przycierki i nawet poszła krew. Na przykład tam gdzie druty od stanika dotykają ciała. Ojoj, znów się zapomniało założyć sportowy biustonosz. Co za pech!

Stopy biegaczki to osobny temat - póki zima w pełni, problem gdzieś tam czai się w oddali, ale im bliżej lata tym bardziej staje się gorący. Pół biedy, jeśli chodzi tylko o czarny kolor kilku paznokci - zawsze można zamalować gustownym burgundem. Ale co robić jak odpadną? Jak tu wyskoczyć na deptak w japonkach bez dwóch paznokci. I zaczyna się polecanie wśród biegaczek pań specjalistek - słuchaj nie znasz może jakiejś dobrej pedikiurzystki? No jasne pani Krysia zrobi ci z silikonu nowe paznokietki na wypasie.O tak, zaufane pedikiurzystki obcykane w naprawianiu ubytków są wśród biegaczek wysoko cenione.

Może się też okazać że po intensywnym, dobrze przepracowanym sezonie biegowym, nie wyglądamy już tak zajebiście w obcisłych jeansach albo wąskiej mini. Zajebiście to my biegamy, ale niestety czwórki tak się rozrosły, że spod spódniczki wystają dwa solidne kawały mięska. Owszem wyrzeźbione, prawie bez tłuszczu, ale po prostu dość potężne - w końcu skądś ta siła na podbiegach i szybkich piątkach musi się brać :)

Na takie uda trzeba sobie na szczęście dobrze napracować w jamajskiej drużynie lekkoatletycznej.

Tak więc drogie biegaczki i kandydatki na biegaczki, jeśli zamierzacie wejść w temat na poważnie i być jak to zgrabnie ujął adidas "all in" - bądźcie przygotowane na pewne koszty, które trzeba będzie ponieść :)

Ja po pierwszym półmaratonie

I pozdrowienia dla wszystkich koleżanek, które się nie pocą, nie świecą, mają uda jak modelki mimo cotygodniowych podbiegów i wszystkie, nienaruszone paznokcie - lucky you farciary! :)