Wojny cukrowe

Nieliczne, ale podstępne siły wroga zaatakowały wczoraj przed zmrokiem - jak to zwykle po przedweekendowych zakupach w hipermarkecie. Pierwszy atak został odparty, może nie w sposób najbardziej honorowy, bo metodą uniku i ucieczki, ale wróg nie chciał łatwo odpuścić. Wdarł się w nasze szeregi jeszcze przed nocą .... 

i zdecydowanie wygrał potyczkę siejąc spustoszenie w drugiej szufladzie od góry. Na polu bitwy pozostały tylko szeleszczące, podarte, puste papierki. Bić wroga!

***

Dziś będzie tu słodko :). Ten wpis jest inspirowany pojawiającymi się ostatnio wyzwaniami żywieniowymi w biego-blogosferze. "Rzucam ciasteczka", "Zejdę poniżej xx kg, bo w zeszłym roku się nie udało", itd.  Wygląda na to, że o wiele łatwiej jest zrobić pięć killerskich treningów biegowych w tygodniu niż odmówić sobie batonika z karmelem i orzeszkami. Bić wroga! Ha, łatwo powiedzieć. Cukier prosty to wróg podstępny, bo skubaniec potrafi być naszym przyjacielem, a z takim wygrać najtrudniej. 

Bywa zbawienny - dla wyczerpanych i pozbawionych energii. I dlatego, że nie jest taki zerojedynkowy jak fajki czy alkohol, ciężko wyznaczyć granicę. A linia jest cienka i czerwona. No bo przecież idę na ciężki trening, to muszę przyjąć węgle. No bo przecież wróciłam z ciężkiego treningu, to muszę uzupełnić glikogen. Powiesz wyczerpanemu ultrasowi na 115-tym kilometrze biegu, albo alpiniście po paru godzinach pokonywania kuluaru, że cukier to samo zło? Albo dasz mu zdrową marchewkę czy brokuła? Ale wytyczyć granicę zapotrzebowania na cukier jest trudno. 

Skąd u tylu osób te walki z wiatrakami, rozpoczynane po raz enty diety oraz wyrzeczenia, które kończą się efektem jojo? To proste, cukier uzależnia tak samo jak właśnie "samo zło" czyli fajki, alkohol czy narkotyki. Słodycze dają chwilową przyjemność, uruchamiają w mózgu różne reakcje chemiczne i nawet jeśli ma się po nich "kaca" to i tak sięga się z czasem po kolejne. Swiat węglowodanami prostymi stoi i ciężko się z nimi rozstać. Znacie taki napis z paczek papierosów? 

A wyobrażacie sobie taki napis umieszczony na paczce ciasteczek, czekoladkach czy czipsach?

Napisy podstawiać można dowolnie. Proszę, oto pare realnych przykładów zatwierdzonych przez Ministerstwo Zdrowia: 

"Palenie niszczy zęby i dziąsła", 

"Palenie tytoniu silnie uzależnia - nie zaczynaj palić", 

"Palenie szkodzi". 

Słowo cukier zamiast palenie też pasuje - prawda? Tylko że takich napisów nikt nigdzie nie umieszcza. Są za to przy ulicach billboardy z cholernie niebiańsko rozpływającą się ustach czekoladką, ktore tak działają na nasze zmysły, że odjeżdzając ze skrzyżowania mamy już ślinotok. 

Co robić? Panie premierze, jak żyć w świecie atakujacych nas węglowodanów? Samo tłumaczenie sobie, że lepiej zjeść suszoną morelę niż kostkę mlecznej z orzechami nie zawsze i nie na wszystkich niestety działa ;-) Nie mam na to recepty. Nie jestem uzależniona od słodyczy, aczkolwiek ciężko mi odmówić ich sobie w tygodniu, a wyniki tego fajnego KWESTIONARIUSZA też nie wyszły mi brylantowo. Może po prostu trzeba sobie do upadłego powtarzać samą prawdę i tylko prawdę, że nadmierne żarcie cukru niszczy zdrowie, pogarsza sportowe wyniki, bo zwiększa naszą wagę, psuje cerę, zęby i podważa wiarę we własną silną wolę.   

A może jakoś inaczej? Neutralizacja kubeczków smakowych? Jakieś inne pomysły? 

Tak w ogóle to nieźle się porobiło. Jedzenie w ogóle przestało pełnić w naszym świecie funkcję podstawową - dostarczenie niezbędnej energii i zapewnienie przetrwania jednostki - stało się nagrodą, pocieszeniem, rozrywką, a dla niektorych nawet przekleństwem. Czy nasi przodkowie jaskiniowcy polujący tygodniami na mamuta byliby sobie w stanie wyobrazić, że człowiek może przynieść do domu pożywienie, zjeść je a potem np. dobrowolnie zwrócić albo co najmniej wpaść w depresję, ponieważ się najadł. Co za czasy.

ps. Tekst nie jest sponsorowany przez Lindt, Ferrero ani tych od krowy. Przez Battlefield też nie.