Na otwarcie - (uwaga: będą momenty)

Mogłabym na otwarcie napisać posta słodszego niż uśmiech Panny Anny. Mogłabym wybuchnąć tu noworoczną energią jak Krakatau. Wyrzucę jednak z głowy to, co w niej siedzi - mieszankę radości, strachu i oczekiwania. Będzie bardziej prawdziwie.

Pisałam że rok 2015 zamierzam przebiegać głównie w terenie niepłaskim? Pisałam. Zakręciły mi w głowie dwa starty w górskich biegach i treningi w Świętokrzyskich, więc postanowiłam spróbować tego więcej.

Pytanie "dlaczego". 

- Czy bieg pod górę, gdy na kilometrze trasy wznosisz się np. o 300 m w pionie jest piękny i przyjemny?

Z mojego doświadczenia wynika, że w żadnym stopniu. Przede wszystkim jest to raczej marsz w tempie babci idącej na nieszpory niż bieg. Podczas tej oto rekreacji w terenie dyszę, pot płynie mi po czole, czuję, że płuca nie są w stanie już przyjąć większego wdechu, nogi palą, twarz jak burak, ogólnie bliżej mi wtedy do kobyły pociągowej niż biegaczki.

- Czy zatem bieg w dół jest może przyjemniejszy? 

Owszem, gdy podłoże sprzyja i złapie się flow. Ale u mnie przyjemność częściej ustępowała miejsca 100-procentowej koncentracji, żeby się nie wypierdzielić - na błocie, korzeniach, kamulcach czy po prostu z powodu bólu czworogłowych, które w pewnej chwili już protestują i nie chcą dalej nieść.

foto P. Dymus (http://www.ultralemkowyna.pl/pl/galeria)

No to pewnie bieg szczytami i wypłaszczeniami jest taki fantastyczny? 

Yyy, czasami. Miałam dwie takie chwile na Łemko Trail, gdy wokół było tak pięknie, że krzyczałam w głos, ale częściej na płaskich odcinkach w górach skupiałam się na tym, by korzystając z chwili równowagi i spokojnego oddechu coś wypić, wyssać żel, wysmarkać nos w chustkę, określić swoje ramy czasowe - a już na pewno nie przyszło mi do głowy zatrzymywanie się i np. robienie fotek.

Co jest więc do cholery takiego przyjemnego w biegach górskich, że chce mi się w to bawić? Że chcę upadlać się przez parę godzin w lesie i błocie, a potem tym upajać. 

Powodem są na przykład MOMENTY. 

http://www.ultralemkowyna.pl/pl/galeria

Ten moment, gdy patrzysz wokół siebie i jest tak pięknie, że aż masz ochotę krzyczeć. Wiecie, że nie doznałam tego nigdy na Biegu Niepodległości ani nawet na Maratonie Orlenu?

Ten moment, gdy walisz się jak kłoda na trawę za metą ze świadomością pokonania własnych słabości i poczuciem dobrze wykonanej roboty. 

Ten moment, gdy po biegu otwierasz zimne piwo w zroszonej butelce.

Ten moment, gdy siedzisz wokół ludzi, którzy tak jak ty są wykończeni, brudni i szczęśliwi, bo wreszcie dotarli do mety. Nie znasz ich, ale rozmawiasz z nimi. Czujesz jedność. Tego też nie doznałam na biegu w mieście.

I to chyba dla tych chwil warto będzie zapierniczać w tym roku przez całą zimę i wiosnę na treningach. Dygać po schodach w bloku, wskakiwać na jakieś murki, sapać jak lokomotywa w Falenicy, robić kilometraż nawet, gdy psy chowają się przed zimnem czy deszczem do najgłębszej dziury. 

Na własne życzenie odnowiłam współpracę z moim ulubionym Planodawcą (mając chwilę zawahania, czy chce mi się tak męczyć, a potem codziennie rozciągać obolałe mięśnie). Wystarczyło jednak że przyszedł email z załącznikiem i zdanie "Jeśli masz biec górski maraton, to musisz być na to przygotowana", żebym bez mrugnięcia przytaknęła, podziękowała i wydrukowała planik celem powieszenia na lodówce. No i teraz trochę się boję. Bo będzie bolało, będę może czasem żałować, ale z drugiej strony .... będą wspaniałe momenty!