Prrr, szalony!

Pamiętacie ten dowcip o anemiku co jedzie na ślimaku i woła "prr, szalony"? Ja już chyba się śmiać z niego nie będę, zrobiłam parę dni temu badania krwi i mam hemoglobinę, żelazo i różne "emce" właśnie na poziomie anemika :(

Skąd to, jak to -  wydawało mi się, że się w miarę nieźle odżywiam. Okazuje się, że niekoniecznie. Co prawda zmieniłam niedawno dietę na dostosowaną do treningów wg rozpiski Planodawcy, ale w zasadzie dopiero na 2 dni przed badaniem krwi, więc wyniki badań pokazują na ile marny był mój własny sposób żywienia.  A zresztą, pewnie powody mogą być różne.

W każdym razie Planodawca który się na dietach zna, trochę się za głowę złapał, jak to zobaczył. W takim stanie to ja nie tylko maratonu nie  przebiegnę, ale nawet do niego nie dotrenuję. Możliwości przenoszenia tlenu przez hemoglobinę są u mnie po prostu o wiele za małe. Naturalnie wyprodukował od razu listę darów natury, które mam w siebie pakować czyli m.in. kasze, jajka, natkę, orzechy, wołowinę, sok z buraków i tabletki Chela-Ferr Forte. Największy problem mam z natką, bo jej po prostu nie znoszę a mam zjadać 1/2 pęczka dziennie, brrrr :)

To mogłoby tłumaczyć moje "ups and downs" treningowe, chociaż dzielnie się staram iść wg planu maratońskiego. Ostatni tydzień to około 55 km, w tym
- pon 10 km
- wt 13,5 km
- pt 11,5 km
- sob 21,5 km
czyli zasadniczo nie obcyndalam się.

Szczególnie ciekawe były dwa treningi:  piątkowy i sobotni.

W piątek zrobiłam 5 km na wstępie, potem 10 razy pół Agrykoli do góry i schetaną lekko będąc miałam się oddalić do domu spokojnym truchtem, ale takie życie frilansera, że jak zlecenie dostanie, to rzuca wszystko w diabły i do roboty. Skutkiem telefonu ze zleceniem na ASAP  mój końcowy truchcik zamienił się w 3-kilometrową gonitwę do samochodu na trasie Łazienki - ZUS przy Czerniakowskiej w tempie 5:00 (to nie jest moje tempo truchtu dodam).  Motywacja to podstawa :)

W sobotę z kolei postanowiłam zbadać trasę maratonu Orlen - tzn. jej najnudniejszy kawałek i wreszcie zobaczyć, o co chodzi z tymi Podgrzybkami. Bateria w mp-trójce mi się skończyła na 4-tym :( i w drodze do Powsina pozostało mi liczenie bloków "elitarnych" apartamentowców Miasteczka Wilanów (pogubiłam się w okolicy trzydziestego), delektowanie się widokiem pól zgniłej kapusty, a potem pilnowanie się, żeby biec blisko krawężnika, bo w Powsinie ruch jak na Marszałkowskiej. Z drogi śledzie tłum na Ursynów jedzie!  Biegło się spoko, aż nagle zauważyłam, że wszystkie samochody kierują się w lewo pod górę. Podgrzybki! Podbieg nie jest długi, stromizna dość konkretna, ale da się przeżyć. Natomiast fakt, że będzie to na 25-tym kilometrze może trochę dać płaskobiegaczom w kość. Trzeba więc na górkach trenować. Zrobiłam w każdym razie półmaratońską pętlę i wykończona dopadłam do samochodu. Oj daleka droga przede mną, żeby plan wyszedł jak trzeba.

A co do "prawie-anemii" to prawda jest jednak taka, że na co którymś treningu biegowym i ściankowym czułam się słabo, ale  zawsze tłumaczyłam sobie zwykłym zmęczeniem materiału. Jak widać było tu drugie dno.
Czy się martwię? Troszkę, ale nie za bardzo  - grunt, że odpowiednio wcześnie zostało to rozpoznane i jak sobie dowalę żelaza, kwasu foliowego i tej cholernej natki to wystrzelę w kwietniu z kopyta jak klacz na Wielkiej Pardubickiej. Tak sobie marzę przynajmniej. Odpuszczam w każdym razie start w Choszczowce 16 lutego i zapisuję na dyszkę w GP Warszawy 2 marca - zobaczymy, czy za miesiąc moja hemoglobina będzie już w gotowości bojowej do rozwozu tlenu.