Biegacz, który nigdy nie szedł

Mowa o Haruki Murakami.  Sama nie wiem, dlaczego nie zabrałam się za książkę "O czym mówię, kiedy mówię o bieganiu" wcześniej, ale jednocześnie cieszę się, że stało się to teraz, kiedy bieganie stanowi prawdziwą część mojego życia, a może raczej, kiedy bez biegania jest mi naprawdę źle. Tak jak na przykład ostatnio, gdy pauzuję z powodu achillesa.

Pamiętnik Murakamiego pochłonęłam, albo nawet wchłonęłam, bo ta książka jakoś została we mnie i odpowiedziała na różne pytania, które stawiałam sama sobie. Prostymi słowami wypowiedziała problemy, które czaiły się gdzieś z tyłu głowy, ale nie umiałam ich jasno określić.

To nie jest poradnik dla biegaczy i nie jest to zestawienie przebiegniętych maratonów czy treningów. To jest obraz człowieka, który stara się określić swoje miejsce w życiu, wytłumaczyć sobie, dlaczego właściwie codziennie pokonuje kilometry po biegowych ścieżkach i pogodzić z tym, że czas płynie od pewnego momentu coraz szybciej i nawet najmocniejsze treningi nie przyniosą poprawy życiówek w konfrontacji z upływającymi latami, wraz z którymi nasze ciało staje się po prostu słabsze i wolniej się regeneruje.

Coś za coś jednak. Wraz z upływem lat przychodzi biegowa "mądrość" umiejętność planowania, ustalania priorytetów i czerpania z biegów prawdziwej przyjemności dla samego siebie. No i wewnętrzna siła, żeby pokonywać trudności.

Nie często czytając książkę co parę kartek myślę "O rany, to tak jak ja". Dlatego bardzo polubiłam Harukiego Murakami. Nawet bardziej niż po przeczytaniu kiedyś "Kawki nad morzem". I jeszcze bardziej chce mi się teraz biegać. Ale właśnie upływ czasu i bagaż biegowych doświadczeń sprawia, że widzę "widmo kontuzji" i wolę poczekać zamiast zrobić 3 treningi i załatwić ścięgno na dobre. Plany na ten rok mam jeszcze niekonkretne, ale bardzo chciałabym stanąć na starcie półmaratonu w Warszawie. Bez zdrowego achillesa nie dam rady.

Haruki nigdy nie szedł na trasie biegu, nawet w ultramaratonie, bo taką miał zasadę :)