O gwoździu, metronomie i power-paćkach

No i przestało być beztrosko.  Tak sobie biegałam całą zimę nie martwiąc się za bardzo tempem, no bo przecież kupa czasu do maratonu. Pisali co prawda niedawno, że maraton niedługo, że teraz to trzeba BPS i ogólnie już się ogarniać przedstartowo, ale nie docierało. Aż tu nagle patrzę w kalendarz i co widzę?

do Grand Prix W-wy - 11 dni
do Półmaratonu Warszawskiego - 33 dni
do Maratonu Orlen - 61 dni

No i zrobiło się nerwowo :)  Szybkości w 12 dni nie poprawię, więc leśna dyszka na GP będzie próbą mojego tempa, ale fajnego wyniku to raczej nie wykręcę. Po pierwsze, dopiero powoli staję się znów kobietą z żelaza. Owszem - biega mi się lepiej, odkąd ładuję w siebie suplementy, kwas foliowy i te wszystkie natkowo-buraczkowo-wołowinowe przysmaki, ale cudów nie ma. Potrzebuję jeszcze czasu. Po drugie mój plan maratoński dopiero od początku lutego uwzględnia szybkie kilometrówki. Tak więc GP będzie pewnie na spokojnie, ale obiecuję pobiec najlepiej jak umiem :)

Co do półmaratonu, to jestem trochę lepszej myśli  - ten dystans już mam "obcykany" po licznych weekendowych wybieganiach i za miesiąc powinnam jeszcze podskoczyć z formą dzięki treningom Planodawcy, które stały się dość konkretne. Ale czy uda się życiówkę?? Fajnie by było, jednak mam wrażenie, że we wrześniu 2012 byłam szybsza. Najwyżej na życiówkę nastawię się znów w biegu "Ewy po jabłko" czyli w Tarczynie. Chciałabym zejść poniżej 1:50.

No a jeśli chodzi o gwóźdź programu, klu i esencję czyli Maraton to sprawa wygląda tak. Pewnie dobiegnę do mety. Co prawda moja najdłuższa wycieczka biegowa miała do tej pory tylko 26 km i było to dopiero w ostatnią sobotę, ale czuję że dam radę.
Na przyszły weekend w kalendarzu mam 30 km (!), więc może będę miała okazję poznać osobiście Panią Ścianę.  Problem polega na tym, że
a) jak mówią maraton zaczyna się po 30-tym km, oraz
b) zaczynam wątpić, czy dam radę pobiec go w cztery godziny.
Wiem, że jako debiutantka powinnam mieć pokorę i cieszyć się, jeśli w ogóle znajdę się na własnych nogach za metą, a nie na pasie zieleni albo w karetce, ale jakoś tak się nakręciłam na tę czwórkę "bez minuty" ;-) Jednak 20 sekund czyni różnicę. Biec 40 km w tempie 5:55/km, a zrobić to w tempie 5:35 to nie to samo. Ale będziem walczyć za sprawę - mam jeszcze 61 dni. Niestety wczoraj naciągnęłam sobie na ściance mięsień z tyłu uda (chyba półbłoniasty), no i trochę boli.

Z nowości  - zaczęłam biegać z metronomem - super sprawa - nogi chodzą jak pałeczki perkusisty. Oczywiście cel to wyższa kadencja, a co za tym idzie szybszy i lżejszy bieg. Syńcio mi wgrał w komórę apkę pod Androida i tak sobie pikam biegając po okolicy  (na razie 170 bpm, ale docelowo podwyższę)

Poza tym zażelazianie organizmu anemiczki idzie dobrze, co widać po tętnie treningowym. W styczniu miałam 160 przy 5:55 (olaboga!), a w sobotę zrobiłam 26 km przy tętnie ok. 140 (średnie tempo 5:55/ostatnie 5 km 5:45).

Nawet jeśli Was nie trapi brak żelaza to polecam małą zabawę kulinarno-drogową, a mianowicie ZIELONE - CZERWONE - ŻÓŁTE czyli Wybierz kolor i ruszaj w drogę!

Jako mój eko-doping przed biegiem/po biegu wyprodukowałam trzy proste, smaczne i przede wszystkim ZDROWE do bólu paćki na chlebek, na wafle ryżowe albo po prostu do miseczki (oczywiście daleko im do wyrafinowanych i pysznych past Hanki):

Wyglądają trochę jak dla kanapki przedszkolaka :)

ZIELONE  - serek wiejski, pietruszka, bazylia, pestki dyni, czosnek, sól i pieprz

CZERWONE - buraki pieczone, żurawina, pomarańcza (wiem, wiem, buraki to nuda i szkolna stołówka, ale brytyjscy naukowcy wykazali że w diecie biegacza, buraki to samo dobro. Piszą o tym na bieganie.pl )

ŻÓŁTE - jajko, szczypiorek, serek wiejski, kurkuma, sól i pieprz

Smacznego! :)